Τί μπορώ να κάνω αν ο/η σύντροφός μου δεν αποδέχεται τη θετική διαπαιδαγώγηση

Και είναι λογικό. Έχουμε ο καθένας τις απόψεις του, τις προσδοκίες του, τη φιλοσοφία του, και φυσικά, διαφορετικά βιώματα από την παιδική μας ηλικία.

Οι περισσότεροι γονείς που δεν είναι ενήμεροι γύρω από τη θετική διαπαιδαγώγηση, συνήθως θα επιχειρήσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που μεγάλωσαν και εκείνοι. Είναι αυτό που ξέρουν, και είναι πιο εύκολο.

Ο λόγος που είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσουμε τους κανόνες της θετικής διαπαιδαγώγησης με τα παιδιά μας, είναι ότι δεν την κατέχουμε βιωματικά, γιατί εμείς οι ίδιοι πιθανότατα δεν μεγαλώσαμε με αυτό τον τρόπο. Αν όμως έχουμε ενημερωθεί και έχουμε αποφασίσει ότι αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας, η δυσπιστία ή η έλλειψη συνεργασίας από τον σύντροφό μας δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το έργο μας.

Μπορεί να φτάσουμε στο συμπέρασμα, ότι η προσπάθειά μας πάει χαμένη, επειδή ο/η σύντροφός μας χρησιμοποιεί παλαιότερες πρακτικές. Και μπορεί και να είναι αλήθεια αυτό, μπορεί και όχι.

Αν διαφωνούμε στο ότι δεν πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά, τότε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να συστήσουμε στον/στην σύντροφό μας να δούμε μαζί κάποιον ειδικό που θα μάς βοηθήσει. Το ξύλο δεν είναι μία μέθοδος διαπαιδαγώγησης που λειτουργεί και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε θεραπευτής.

Αν όμως διαφωνούμε στο ότι δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά, ή σε θέματα πειθαρχίας όπως η τιμωρία, η δωροδοκία κτλ., ή κάτι αντίστοιχο, τότε μπορούμε μόνοι μας να προσπαθήσουμε να φέρουμε τον/την σύντροφό μας με το μέρος μας, με συζήτηση, ενημέρωση και διάθεση συνεργασίας.

Αλλά και στις συζητήσεις μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Το να κατηγορήσουμε τον/την σύντροφό μας ότι υπονομεύει τις προσπάθειές μας δεν έχει νόημα. Πχ. να του/της πούμε, ότι αν εκείνη/ος δεν ήταν έτσι, τα παιδιά θα συνεργάζονταν καλύτερα.

Το να κάνουμε τον άλλο να νιώσει άσχημα, είναι απίθανο να τον κάνει να θέλει να συνεργαστεί.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τον/την προσεγγίσουμε με αγάπη και αποδοχή, επικοινωνώντας τις προσδοκίες μας, και δίνοντάς του/της ταυτόχρονα την απαραίτητη υποστήριξη που χρειάζεται. Για παράδειγμα,

‘Θα ήθελα να μη φωνάζουμε στα παιδιά μας.’ ‘Ξέρουμε ότι δεν τους κάνει καλό.’

Αν πει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πειθαρχήσουν, και γενικά, αν δεν είναι έτοιμος/η να ακούσει ή να ενημερωθεί γύρω από τη θετική διαπαιδαγώγηση, τότε πρέπει να ξεκινήσετε να έχετε σιγά σιγά κάποιες βασικές συζητήσεις μαζί του/της γύρω από τα θέματα που σάς απασχολούν.

Για τις φωνές, μπορείτε να τον/την ρωτήσετε αν του/της φώναζαν πολύ όταν ήταν παιδί, πώς ένιωθε σε αυτές τις στιγμές, πώς θα ένιωθε αν του φώναζε κάποιος τώρα, αν οι φωνές θα τον/την έκαναν πιο πρόθυμη/ο να συνεργαστεί κτλ. Αν τα παιδιά σας φωνάζουν το ένα στο άλλο, πείτε του/της μήπως αυτό είναι μία συνήθεια που έχουν αποκτήσει και αντιγράφουν από εσάς. Και ούτω καθεξής.

Αλλά και γενικότερα, προκειμένου να αρχίσετε να μιλάτε για τον τρόπο που θέλετε να μεγαλώσουν τα παιδιά σας, μπορείτε να πείτε,

‘Σ’αγαπώ πολύ, και αγαπώ και τα παιδιά πολύ, και θα ήθελα να συζητήσουμε κάποια πράγματα γύρω από τη διαπαιδαγώγησή τους που για εμένα είναι πολύ σημαντικά.’

Αν καταφέρετε να μιλήσετε για αυτά τα θέματα χωρίς να κατηγορήσετε τον/την σύντροφό σας, τότε θα είναι ανοιχτός/ή στην καθοδήγησή σας και στις προτάσεις σας. Δεν θα αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη, κανένας δεν αλλάζει τόσο γρήγορα, αλλά με τον καιρό θα μπορέσει να δει τα πράγματα από τη δική σας οπτική.

Και μην ξεχνάτε, ότι τα παιδιά ανταποκρίνονται από μόνα τους καλύτερα στον γονιό που τους φέρεται με σεβασμό. Αν το παιδί ή τα παιδιά νιώθουν πιο άνετα μαζί σας, συνεργάζονται καλύτερα μαζί σας, σάς υπολογίζουν περισσότερο και σέβονται τις επιθυμίες σας όταν τους ζητάτε κάτι, αυτό δεν κρύβεται εύκολα από τον/την σύντροφό σας.