Σύνδεση:Λιγότερο δράμα,περισσότερη αγάπη

Η ανάγκη μας για ανθρώπινη επαφή και για σύνδεση με το συνάνθρωπο μας υπάρχει από πάντα, απλά τώρα ίσως είναι πιο έντονο στην προσπάθεια μα να το καλύψουμε πίσω από μια οθόνη. 

Ως θηλαστικά όντα η πρώτη επαφή που έχουμε είναι με τη μητέρα μας και στη συνέχεια ως άνθρωποι την αποζητάμε παντού και προσπαθούμε να την χτίσουμε και να την θεμελιώσουμε αποζητώντας την ασφάλεια. Όταν αποκτήσουμε σύνδεση με το συνάνθρωπο μας, ανθίζει η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια, αισθανόμαστε το νοιάξιμο. Αν αυτό δεν συμβεί, τη θέση του παίρνει η ανασφάλεια, το “κλείσιμο” στον εαυτό και η απλή, τυπική σχέση. 

Αυτό ισχύει σε όλες τις ηλικίες, και ειδικά πόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά αυτή τη σύνδεση για ν ’αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα με τα τόσο καινούργια ερεθίσματα, τις ματαιώσεις και τις απογοητεύσεις, τα διλήμματα και τις κοινωνικές συναστροφές με τις τόσες προκλήσεις. Όταν το παιδί αισθανθεί ότι το καταλαβαίνουμε(μέσω της ενσυναίσθησης), θα νιώσει ασφάλεια, θα επεξεργαστεί τα συναισθήματα που το απασχολούν και στη συνέχεια θα μπορέσουμε με τη σειρά μας και αποτελεσματικά όρια να βάλουμε και να του δώσουμε να δει το σωστό χωρίς να αισθάνεται ότι του κάνουμε κήρυγμα ή του επιβάλλουμε κάτι. 

Ένα συχνό φαινόμενο που συμβαίνει όταν ενηλικιωνόμαστε και  γινόμαστε γονείς είναι ότι ξεχνάμε πως ήταν όταν ήμασταν παιδιά. Πέφτει το μπισκότο του παιδιού και σπάει και λέμε:” ‘Ελα, πως κάνεις έτσι; Θα πάμε στο σούπερ μάρκετ αύριο και θα σου πάρω άλλο.” . Το παιδί αισθάνεται ματαίωση και απογοήτευση από τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή του γιατί εμείς έχουμε ξεχάσει ότι το μπισκότο είναι όλος ο κόσμος του παιδιού. Οπότε τι ωραία θα ήταν αν είχαμε πει;” Αγάπη μου γλυκιά, πόσο στεναχωρήθηκες που έσπασε το μπισκότο. Ήθελες να το φας πολύ ε; Ήταν πολύ νόστιμο. Δεν χρειάζεται ν ’ανησυχείς. Αύριο θα πάρουμε το ίδιο από το σούπερ μάρκετ.” Τι μαγικό! Η μαμά κατάλαβε το παιδί και του αναγνώρισε τη στεναχώρια και τη ματαίωση. Οπότε όλα καλά, Νιώθω ασφάλεια να της πω οτιδήποτε και ότι και να νιώθω δεν είναι τρομακτικό αλλά απόλυτα φυσιολογικό. Για να γίνει απόλυτα κατανοητό αξίζει να σκεφτούμε πως νιώθουμε εμείς όταν εκθέτουμε το πρόβλημα μας σε έναν άλλο ενήλικο. Αν ακούσουμε:” Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, Ανησυχώ για σένα, Είναι δύσκολο αυτό που περνάς, “ανακουφιζόμαστε και νιώθουμε ότι κάποιος μας έχει καταλάβει. Στην αντίθετη περίπτωση, αισθανόμαστε εκτεθειμένοι που επικοινωνήσαμε το πρόβλημα μας και αμυντικά απέναντι στο συνομιλητή μας. Το ίδιο και το παιδί. Γι’ αυτό πολλές φορές οι γονείς παραπονιούνται ότι δεν έχουν επικοινωνία με τα παιδιά τους και δεν τους ακούν, λόγω έλλειψης σύνδεσης. 

Η σύνδεση με το παιδί είναι κάτι που χτίζεται κάθε μέρα και είναι η μοναδική λύση και το μοναδικό όπλο του γονιού απέναντι σε όλα τα ερεθίσματα. Κατά τη διάρκεια της μέρας, λόγω της καθημερινότητας, αποσυνδεόμαστε με το παιδί μας. Το κλειδί είναι τη στιγμή που θα ξαναβρεθούμε, να συνδεθούμε ξανά, να διατηρήσουμε αυτό που έχουμε χτίσει. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να νιώθουν συνέχεια αυτή την άνευ όρων αγάπη, αυτού του είδους την αγάπη που αρμόζει σε κάθε γονιό προς το παιδί του, 

Αρκεί να θυμηθείτε μια στιγμή που ξεχειλίζει η αγάπη για να την έχετε σαν οδηγό τις δύσκολες στιγμές. Κάποια στιγμή που το παιδί σας έκανε μια αταξία και εσείς αντί να φωνάξετε, κάτσατε κοντά του το πήρατε μια αγκαλιά και του είπατε ψιθυριστά:¨Δεν πειράζει, αρκεί που εσύ δεν χτύπησες.” και εκείνο έκλαψε γοερά στον ώμο σας από ανακούφιση. 

Όταν τα παιδιά αισθάνονται αποσυνδεδεμένα, τότε είναι που συμπεριφέρονται άσχημα, που φαίνονται απείθαρχα και που κλιμακώνουν τις “κακές” συμπεριφορές, Εμείς, ως αντίδραση ξεκινάμε τις τιμωρίες, τις φωνές και τις απειλές και ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ γιατί με αυτό τον τρόπο η ανεπιθύμητη συμπεριφορά σταματάει στιγμιαία και επανέρχεται δριμύτερη. 

Τα καλά νέα ότι το μόνο που χρειάζεται είναι σύνδεση και όλα αντιμετωπίζονται. Και υπάρχουν τόσα πολλά εργαλεία, τόσο ευχάριστα και τόσο εύκολα που μπορούν να την χτίσουν και να την διατηρήσουν καθημερινά γιατί η σύνδεση είναι το 80% της γονεικότητας. Τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή, ανθίζουν και δεν αντιστέκονται στην καθοδήγηση μας, Θέλουν να κάνουν αυτά που λένε οι γονείς!!! 

Επειδή η καθημερινότητα μας είναι απαιτητική και οι ρυθμοί της δύσκολοι, τα πράγματα είναι  δυσοίωνα και από τις δυο πλευρές. Οι γονείς ζορίζονται με τη δουλειά, τα προβλήματα και τις ευθύνες που καθημερινά προκύπτουν και τα παιδιά με το σχολείο και με την προσπάθεια τους να συνδεθούν με τις δασκάλες , τους συνομήλικους κ.λπ., χάνεται η σύνδεση. Οπότε, αυτό που πρέπει να κάνουμε σαν γονείς είναι να βάλουμε στη ρουτίνα μας και τις στιγμές της σύνδεσης, σαν προληπτικά μέτρα. Όσο πιο πολύ είμαστε συνδεδεμένοι με το παιδί, τόσο λιγότερες στιγμές έντασης υπάρχουν. Όπως έλεγαν οι παλιοί:” Ότι σπείρεις, θα θερίσεις.”. Σπέρνεις κατανόηση και ενσυναίσθηση, θα θερίσεις ηρεμία και νηνεμία, σπέρνεις φωνές και απειλές, θα θερίσεις θύελλες και ανεμοστρόβιλους. 

 Το παιδί μας, όσο είναι μικρό έχει εμάς στην πρώτη λίστα προτίμησης του, Ας το εκμεταλλευτούμε για να χτίσουμε μια υγιής  και ασφαλή σχέση μέσω της σύνδεσης για να είμαστε ήσυχοι και μεγαλώνοντας το παιδί. Εάν τώρα, έχουμε ένα μεγαλύτερο παιδί και θέλουμε να χτίσουμε αυτή τη σχέση, τώρα είναι η ώρα, Εκεί που είμαστε στη δεύτερη θέση της προτίμησης του, κάτω από τους φίλους και τους συνομήλικους του, ν ’ανέβουμε κατηγορία και να καρπωθούμε τα οφέλη της σύνδεσης.  

Οπότε ας κλείσουμε κινητά και οθόνες και ας περάσουμε όμορφα με τα παιδιά μας χτίζοντας εμπιστοσύνη και ασφάλεια.