9 Αυγούστου 2024
Πώς νιώθει το μεγάλο παιδί όταν αποκτήσει αδερφάκι
Ανάγνωση σε 2′
Τα αδέρφια μας, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε το κοινό μας παρελθόν, την οικογένειά μας στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες. Και που θα είναι στο πλάι μας στην πορεία της ζωής μας περισσότερο διάστημα από κάθε άλλον.
Η αδερφική σχέση όμως, μέχρι να καταλήξει αρμονική, περνά από πολλές τρικυμίες. Στην αρχή, προετοιμάζουμε το παιδί κατάλληλα για την άφιξη του νέου μέλους. Του μιλάμε για τον ερχομό του μωρού, το βάζουμε να βοηθήσει στην προετοιμασία και τα ψώνια, βλέπουμε μαζί δικές του παιδικές φωτογραφίες από τη γέννηση, τη βάφτιση και γενικά την παιδική του ηλικία, περνάμε χρόνο μαζί όσο θα είμαστε ακόμα οι 3 μας.
Στη συνέχεια, μόλις γεννηθεί το μωρό και επιστρέψουμε στο σπίτι με το νέο μέλος, προσπαθούμε να διατηρήσουμε την παλιά ρουτίνα που είχαμε, χωρίζουμε όσο μπορούμε το χρόνο που παίζουμε με το μεγάλο παιδί και το χρόνο που είμαστε με το μωρό, αν θηλάζουμε, την ώρα του θηλασμού παίζουμε κάτι με το μεγάλο παιδάκι, και γενικά προσπαθούμε, όσο είναι εφικτό, να κατανείμουμε ισόποσα το χρόνο μας.
Τα έχουμε καταφέρει περίφημα μέχρι εδώ. Το μικρό μωράκι όμως, έχει φτάσει γύρω στα 2 και ξαφνικά από μωρό γίνεται παιδάκι. Καταλαμβάνει χώρο μέσα στο σπίτι. Εκεί που μόνο κοιμόταν και έτρωγε, ξαφνικά περπατάει, μιλάει, διεκδικεί πράγματα και αλληλεπιδρά με τους σημαντικούς άλλους του σπιτιού, τους γονείς πρώτα απ’ όλα και στη συνέχεια τους παππούδες, τους θείους, τους φίλους.
Η πλευρά του μεγάλου παιδιού
Το μεγάλο παιδί κλονίζεται. Η θέση του διακυβεύεται. Κάποιος άλλος απειλεί τη θέση του. Αυτό το μικρό πλασματάκι που δεν ήταν άξιο ζήλιας και ανταγωνισμού, ξαφνικά προσπαθεί να το φτάσει και να το ξεπεράσει. Και εκεί ξεκινάει ο αγώνας και η διαπραγμάτευση. Μια μόνιμη αίσθηση αδικίας. Γιατί ο αδερφός/ή μου να έχει περισσότερη πορτοκαλάδα, γιατί κοιμάται ακόμα μαζί σας στο δωμάτιο, γιατί μένει με τη μαμά ενώ εγώ πάω στο σχολείο, γιατί λέτε συνέχεια: ”Μικρός/ή είναι ακόμα, κάνε του το χατίρι. Εσύ είσαι μεγάλο παιδί. Καταλαβαίνεις.”
Και σκέφτεται: ‘δε με αγαπούν αρκετά, γι’αυτό έκαναν άλλο παιδί,’ ‘εγώ δεν είμαι αρκετά καλός/ή γι’αυτούς.’ ‘η αδερφή μου/ο αδερφός μου, μού πήρε τη μαμά, το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μου.’ Και τα βάζουν με το αδερφάκι αντί για τους γονείς, για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τον ανυπόφορο πόνο που προέρχεται από τη σκέψη ότι ‘εγώ δεν είμαι αρκετά καλός και δε κατάφερα να τους κάνω να με αγαπήσουν.’
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε φορά που πειράζουν το μωρό, εμείς τα μαλώνουμε.
Αντιμετώπιση
Δεν είναι ελαφρύ φορτίο όλο αυτό για ένα μικρό παιδάκι μόλις μερικών ετών. Γι’αυτό και το μεγάλο παιδί θέλει τη βοήθειά μας για να καταλάβει ότι ούτε το αγαπάμε λιγότερο από το μωρό, ούτε θα το εγκαταλείψουμε τώρα που έχουμε ένα νέο πλασματάκι που διεκδικεί το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας και της προσοχής μας. Μόλις συνειδητοποιήσουμε την πλευρά του μεγάλου παιδιού, η στάση μας αλλάζει αναπόφευκτα αυτομάτως. Αυτό που μένει τώρα, είναι να πείσουμε το παιδί μας ότι έχει την ίδια θέση στην καρδιά μας που είχε και πριν, και ο τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι τόσο αυτονόητος όσο νομίζουμε. Πρέπει να του δείξουμε έμπρακτα ότι το αγαπάμε, δεν αρκεί να του το πούμε. Και πρέπει να το κάνουμε συχνά, σε τακτικά διαστήματα, μία φορά δεν αρκεί. Αν τα καταφέρουμε, το παιδί μεγαλώνοντας, ξέροντας ότι έχει την αγάπη μας και ότι τίποτα δεν μπορεί να την κλονίσει, θα καταφέρει να διώξει αυτή την πεποίθηση ότι κάπου υστερεί, και την μνησικακία απέναντι στο αδερφάκι του.
Η αδερφική σχέση θα μπει σε γερές βάσεις από νωρίς. Και όλα, θα είναι πιο εύκολα, όχι μόνο για τα αδέρφια, αλλά και για εμάς!