12 Δεκεμβρίου 2023
Πώς να δώσουμε ένα τέλος στην ακαταστασία
Ανάγνωση σε 2,5′
Δύο αδερφούλες 5 και 7 ετών, ζωγράφιζαν στο σαλόνι. ‘Θα τα μαζέψετε όταν τελειώσετε, εντάξει;’ είπε η μαμά περνώντας από δίπλα. ‘Ναι, μαμά.’ Μετά από λίγο τα κορίτσια έβλεπαν τηλεόραση. Τα μπλοκ και τα χρώματα ήταν ακόμα σκορπισμένα. ‘Μαζέψτε τα σε λίγο, ναι;’ Υπενθύμισε πάλι η μαμά. ‘Ναι, μαμά’ απάντησαν τα κορίτσια εμφανώς ενοχλημένα από τις επαναλαμβανόμενες νύξεις. Η μαμά συνέχισε με τις δουλειές της και σε λίγο μπήκε πάλι στο σαλόνι βρίσκοντας τις κόρες της να μασουλάνε κάτι στον καναπέ. Ψίχουλα είχαν σκορπιστεί παντού. ‘Θέλω το σαλόνι καθαρό σε λίγη ώρα! Περιμένουμε κόσμο και δε θέλω να είναι γεμάτο με ψίχουλα!’ ‘Εντάξει μαμά, θα τα καθαρίσουμε’ είπαν και οι δύο με μια φωνή. Δεν πέρασε λίγη ώρα και τα κορίτσια είχαν καταπιαστεί με κάποια άλλη ασχολία η κάθεμία. Το σαλόνι ήταν στα χάλια του! Κανένα αντικείμενο δεν είχε μετακινηθεί από τη θέση του, ούτε φυσικά είχαν μαζευτεί τα ψίχουλα. ‘ΕΛΑΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΤΕ ΤΟ ΧΑΟΣ! ΤΩΡΑ!! Ξέρετε ότι θέλω να είναι καθαρό. Γιατί δε μπορείτε να μαζεύετε κάθε φορά που λερώνετε; Είναι πολύ πιο δύσκολο να τα καθαρίζουμε όλα μαζί μετά!’ Και συνέχισε σε αυτό το μοτίβο θυμωμένη για αρκετή ώρα. Τα κορίτσια σηκώθηκαν και βαριεστημένα και μηχανικά άρχισαν να μαζεύουν τον χαμό.
Το ότι τα κορίτσια πρέπει να μαζεύουν κάθε φορά που σκορπάνε τα πράγματά τους το ξέρουν πολύ καλά. Όμως, συνεχίζουν να αγνοούν τις εκκλήσεις των γονιών παρά τις φωνές και τα κηρύγματα. Δεν έχουν σεβασμό στα λεγόμενα των γονέων. Για τα κορίτσια, τα λόγια των γονέων είναι απλά ‘θόρυβος.’ Το ότι στην ηλικία τους τα παιδιά ακόμα αγνοούν το κήρυγμα και το κυνήγι των γονιών, δείχνει ότι χρόνια κηρύγματος δεν έχουν οδηγήσει πουθενά.
Υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν οι γονείς; Πώς μπορούν να εμπνεύσουν στα παιδιά την τήρηση μιας τάξης;
Μπορούν πολύ απλά να αποφασίσουν τί θα κάνουν εκείνοι. Όταν οποιοδήποτε αντικείμενο είναι στη μέση, μπορεί η μαμά να το απομακρύνει και να το βάζει κάπου που ξέρει μόνο εκείνη. Εξάλλου, είναι στα πόδια της και την ενοχλεί. Αυτό δεν είναι τιμωρία. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα του να μην μαζεύεις τα πράγματά σου είναι το να μην ξέρεις που βρίσκονται μετά, σωστά; Τα παιχνίδια εξαφανίζονται. Μπλούζες και παντελόνια γίνονται άφαντα. Μολύβια και μαρκαδόροι αγνοούνται. Εφόσον τα ψίχουλα δεν μαζεύονται, τα παιδιά δεν μπορούν πλέον να τρώνε μέσα στο σαλόνι. Κ.ο.κ.
Φυσικά, όλη αυτή η αντιμετώπιση θα πρέπει να γίνει με απόλυτη φιλικότητα και χωρίς καυστικά σχόλια ή τη συνηθισμένη ροή λέξεων. Το να παρουσιαστεί με οποιονδήποτε τρόπο σαν τιμωρία δεν θα αποβεί σε τίποτα άλλο παρά στο να προκαλέσει την αντιδραστικότητα των παιδιών και να τους ξυπνήσει εκδικητικά ένστικτα. Τα πράγματα είναι απλά: τα πράγματά τους είναι στη μέση και πρέπει να φύγουν γιατί ενοχλούν.
Τα κορίτσια μπορούν να είναι όσο ακατάστατα θέλουν, αλλά στο δωμάτιό τους και μόνο. Η μαμά δεν χρειάζεται να νοιαστεί για το πώς είναι τα δωμάτια των κοριτσιών, μπορεί όμως να αρνηθεί την συνεργασία της στην αλλαγή των σεντονιών ή στον τακτικό καθαρισμό των δωματίων αν αυτά είναι ‘πυρπολημένα.’ Τα παιδιά μπορεί σύντομα να κουραστούν όταν δουν ότι δυσκολεύονται να βρουν πχ. μπλούζες ή παιχνίδια στο δωμάτιό τους λόγω της ακαταστασίας.
Με τον καιρό, τα παιδιά βλέποντας ότι οι γονείς δεν ενοχλούνται καν με την ακαταστασία τους και το θέμα παύει να είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, που θα είχε ενδιαφέρον για τα παιδιά, μπορεί αυτά να αποφασίσουν ότι η τάξη είναι πιο θεμιτή και άνετη.
Αν τα πράγματα που αφήνουν όπου βρουν στο σπίτι εξαφανίζονται, μπορεί τα κορίτσια να γίνουν πιο προσεκτικά στο να τα μαζεύουν μετά τη χρήση.
Με τη φαντασία μας μπορούμε να σκαρφιστούμε διάφορους τρόπους με τους οποίους θα καταφέρουμε να αποφύγουμε να αναγκάσουμε τα παιδιά μας να συμμορφωθούν με την τήρηση της τάξης και συνάμα να βρίσκουμε τρόπους να βιώνουν την ακαταστασία και την έλλειψη τάξης, κάτι που μπορεί να τα παροτρύνει να συμμορφωθούν με τις ανάγκες της κατάστασης.