Πώς να διαχειριστείτε τον θυμό σας για να μην ξεσπάσετε στο παιδί σας

Θυμώνουμε, η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη και νιώθουμε ότι πρέπει να ξεσπάσουμε αλλιώς θα εκραγούμε. Και ξεσπάμε. Φωνάζουμε και κάνουμε κήρυγμα και βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ή έτσι νομίζουμε εκείνη τη στιγμή.

Και έρχεται η επόμενη στιγμή, αμέσως αφότου ηρεμήσουμε λίγο, και τότε.. ξεκινάμε να νιώθουμε άσχημα για την αντίδρασή μας. ‘Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι, νιώθω άσχημα που φώναξα’ κτλ.

Κάθε φορά.

Και λέμε στον εαυτό μας ότι θα προσέξουμε περισσότερο την επόμενη φορά. Δε θέλουμε να ξαναδούμε το τρομαγμένο προσωπάκι του παιδιού μας, όχι.

Αυτή η επόμενη φορά έρχεται και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Οι φωνές φοβίζουν τα παιδιά, και παρόλο που μπορεί να συμμορφωθούν στιγμιαία με αυτό που θέλουμε, δεν συμμορφώνονται επειδή έμαθαν τί πρέπει να κάνουν την επόμενη φορά, αλλά από φόβο. Επιπλέον, δε μαθαίνουν με τις φωνές, οι φωνές δεν διορθώνουν τη συμπεριφορά τους σε βάθος χρόνου.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι φωνές φθείρουν τη σχέση μας με τα παιδιά μας. Όταν μεγαλώνουν με φωνές, τις συνηθίζουν και σκληραίνει η καρδούλα τους απέναντί μας. Και δε το θέλουμε αυτό.

Πώς μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά και να μην θολώσει το μυαλό μας;

Αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που θα κληθείτε να κάνετε ως γονείς και χρειάζεται πολλή εξάσκηση!

1. Αντί λοιπόν να ξεσπάσετε, πείτε πρώτα στον εαυτό σας ότι δεν πρόκειται για μία επείγουσα κατάσταση. Δεν θα γίνει κάτι αν δεν επέμβετε αμέσως. Δε θα πάθει κάποιος κάτι. 
2. Στη συνέχεια, πάρτε μια βαθιά ανάσα, αφήστε οτιδήποτε κάνατε μέχρι εκείνη τη στιγμή, απομακρυνθείτε από τον χώρο και δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας να ηρεμήσει. Η ευκαιρία που θα δώσετε στον εαυτό σας να ηρεμήσει θα σάς δώσει χώρο να αντιδράσετε με τον τρόπο που θα επιλέξετε εσείς, με αυτόν που θέλετε, και όχι με τον αυθόρμητο τρόπο που υπαγορεύει ο ανεξέλεγκτος θυμός.
3. Πάρτε το χρόνο σας και σκεφτείτε τί θα θέλατε να κάνετε. Σκοπός είναι να έχετε την αμέριστη προσοχή του παιδιού σας, να ‘μπείτε στα παπούτσια του,’ να προσπαθήσετε να δείτε τα πράγματα από τη δική του πλευρά, και να το βοηθήσετε να καταλάβει τί κάνει λάθος και ποιο είναι το σωστό.

Έχυσε το γάλα; Χτύπησε το αδερφάκι του; Χασομεράει; Αρνείται να κλείσει την οθόνη; Έσπασε κάποιο παιχνίδι; Ό,τι και να έχει συμβεί, υπάρχει τρόπος να επέμβετε χωρίς να φωνάξετε.

Με τον τρόπο σας, παραδειγματίζετε και το παιδί σας. Του μαθαίνετε να έχει αυτο–έλεγχο όταν θυμώνει και να αντιδράει έχοντας πρώτα δει την κατάσταση συνολικά. Η συμπεριφορά σας είναι το ύστατο πρότυπο.

Βοηθάει επίσης να μάθετε να αναγνωρίζετε τις καταστάσεις που σάς πυροδοτούν και να παίρνετε προληπτικά μέτρα όπου είναι εφικτό.

Συχνά υπάρχει κάποιο υποκείμενο συναίσθημα που μάς κάνει να εξοργιζόμαστε. Εντοπίστε το. Μπορεί να φοβάστε ότι αν το παιδί πέσει από την κούνια θα τραυματιστεί και γι’αυτό να του φωνάζετε για να το προειδοποιήσετε. Ή μπορεί να είναι κάποιο βίωμα από την παιδική σας ηλικία που σάς κάνει να αντιδράτε υπερβολικά σε κάποιο παράπτωμα του παιδιού σας ασυνείδητα.

Αν κάποια στιγμή παρασυρθείτε και φωνάξετε, πείτε συγγνώμη στο παιδί. Πείτε του ότι κάνατε λάθος και ότι δεν έπρεπε να του μιλήσετε έτσι. Ότι θα τα πάτε καλύτερα την επόμενη φορά.

Τέλος, προσπαθήστε να φροντίζετε τον εαυτό σας καθημερινά, να κάνετε κάτι που σάς ευχαριστεί, να είστε ξεκούραστοι, για να έχετε αποθέματα υπομονής πριν φτάσει η κρίσιμη στιγμή!