Και τελικά, το μωρό μας συνήθισε την πιπίλα. Πώς κόβουμε αυτή τη συνήθεια;
Καλό θα ήταν, χωρίς να υπάρχει χρυσός κανόνας και γι’αυτό, μέχρι τα 3 έτη το παιδί να έχει κόψει την πιπίλα. Το ηλικιακό αυτό όριο υπάρχει γιατί, εκτός από τη δυσκολία που μπορεί να δημιουργεί η χρήση της πιπίλας στον παιδικό σταθμό και τις κοινωνικές σχέσεις του παιδιού, στο ελεύθερο παιχνίδι, αλλά καμιά φορά και στην ανάπτυξη του λόγου, είναι σημαντικό να αναπτυχθεί ομαλά και η στοματική του κοιλότητα.
Είναι όμως επίσης σημαντικό να μη νιώσει το παιδί ότι του πήραμε με το ‘έτσι θέλω’ κάτι που αγαπά και που το έχει βοηθήσει να ηρεμεί και να νιώθει ασφάλεια μέχρι τώρα. Είναι καλύτερο να την εγκαταλείψει μόνο του.
Μπορούμε αρχικά να βοηθήσουμε το παιδί να περιορίσει τη χρήση της πιπίλας μόνο στο σπίτι και ιδανικά στην ώρα της χαλάρωσης και του ύπνου. Αν το παιδί χρησιμοποιεί πιπίλα στο σχολείο ή στη βόλτα, είναι λίγο πιο δύσκολο η συνήθεια να κοπεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ακατόρθωτο.
Ο πιο συνήθης τρόπος να απαλλλαγούμε από την πιπίλα είναι να κάνουμε μια ή πολλές μικρές τρυπούλες στην πλαστική θηλή για να αλλάξει η αίσθηση του πιπιλίσματος.
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε σε όλη τη διαδικασία της διακοπής, είναι ότι αυτό το χρονικό διάστημα το παιδί μας βιώνει ματαίωση, απογοήτευση και αποχωρισμό από ένα αγαπημένο του αντικείμενο. Και γι’αυτό μπορεί να κλιμακώσει τη συμπεριφορά του, να κλαίει και να ζορίζεται πιο συχνά γενικά. Σε αυτές τις στιγμές, το περιλούζουμε με ενσυναίσθηση και αγάπη για να το βοηθήσουμε να διαχειριστεί την απογοήτευσή του. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε πάντα ως γνώμονα την πλευρά του παιδιού για να ξέρουμε πως να αντιδράσουμε. Μέχρι τώρα, η πιπίλα του προσέφερε μία αίσθηση ασφάλειας και άνεσης. Τώρα που δεν την έχει, είναι σημαντικό να το αγκαλιάσουμε με αγάπη, με κατανόηση, δίνοντας σημασία στο τι νιώθει και ούτε μια στιγμή να μην υποβιβάσουμε το συναίσθημά του.
Φράσεις όπως :
- “Έλα τώρα, πέτα την πιπίλα, μεγάλωσες πια.”
- “Τα άλλα παιδιά σε κοροϊδεύουν με αυτή την πίπιλα όλη την ώρα.”
- “Απορώ τί βρίσκεις σε αυτό το πλαστικό πράγμα,” δεν βοηθούν καθόλου.
Αντθέτως μπορούμε να πούμε:
- “Καταλαβαίνω αγάπη μου γλυκιά πόσο σου λείπει η πιπίλα σου.”
- “Στεναχωριέσαι πολύ που δεν έχεις την πιπίλα σου, ε; Έλα να σε πάρω μια αγκαλίτσα.”
- “Τι γενναία που είσαι που κατάφερες και κοιμήθηκες το βράδυ χωρίς πιπίλα! Μπράβο σου!’
Το κλάμα είναι πάντα ευπρόσδεκτο και είναι μια τεράσττια ένδειξη ότι το παιδί νιώθει ασφάλεια και επεξεργάζεται τα δύσκολά του συναισθήματα, οπότε είναι μια ευκαρία για τους γονείς να έρθουν κοντά με το παιδί, να ενισχυθεί η σύνδεση που έχουν μεταξύ τους και μαζί να έχουν το επιιθυμητό αποτέλεσμα.