12 Δεκεμβρίου 2023
Όσο κυνηγάμε τα παιδιά μας όταν είμαστε έξω, τόσο αυτά απομακρύνονται
Ανάγνωση σε 2,5′
Ένα αγοράκι βγήκε βόλτα με τη μαμά του στα μαγαζιά. Καθώς τριγυρνούσαν στις βιτρίνες, σταματούσε σε κάθε βιτρίνα και χάζευε για ώρα. Όσο η μαμά τον φώναζε, τόσο πιο αργά πήγαινε. Όταν κάποια στιγμή η μαμά στάθηκε κάπου να κάνει μία συναλλαγή, εκείνος το’βαλε στα πόδια και εξαφανίστηκε. Η μαμά σταμάτησε ό,τι έκανε και έτρεξε πίσω από τον γιο της να τον προλάβει. Τρομοκρατημένη, τον βρήκε πίσω από μία κολόνα και με φανερή όψη ανησυχίας του είπε να ΜΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ ΞΑΝΑ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΣΕΙ ΠΑΛΙ!
Αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται αρκετά συχνά όταν είμαστε έξω με τα παιδιά μας. Η εικόνα της μαμάς που κυνηγάει συνέχεια το μικρό είναι πολύ χαρακτηριστική και κανένας δεν εντυπωσιάζεται. Όμως, για τη μαμά αυτό είναι ιδιαίτερα εξαντλητικό. Ξέρει ότι αν βγει έξω με τα παιδιά δεν θα καταφέρει να κάνει τίποτα άλλο από το να τα κυνηγάει συνέχεια για να ξέρει ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται.
Αυτό δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι πάντα έτσι.
Τα παιδιά λατρεύουν να απασχολούν τους γονείς και να τραβούν την προσοχή. Στην περίπτωση του αγοριού, ο μικρός έχει εκπαιδεύσει καλά τη μαμά του να τρέχει συνεχώς από πίσω του και έτσι, παίζει ένα παιχνίδι κυνηγητού και κρυφτού κάθε φορά που βγαίνουν έξω. Τρελαίνεται να βλέπει τη μαμά ανήσυχη κάθε φορά που τον χάνει.
Τί μπορεί να κάνει η μαμά ή ο μπαμπάς με ασφάλεια ώστε ούτε να κινδυνεύσουν να χάσουν το παιδί από τα μάτια τους αλλά ούτε να τρέχουν από πίσω του χωρίς σταματημό;
Είναι απλό: να σταματήσουν να τρέχουν από πίσω του.
Για το παιδί, είναι πολύ πιο σημαντικό να ξέρει πού είναι η μαμά, πολύ απλά γιατί γνωρίζει καλά ότι χωρίς τη μαμά δεν μπορεί να “σταθεί.“ Θα περάσει καιρός μέχρι το παιδί να μπορέσει να είναι αυτόνομο και να μη χρειάζεται τους γονείς.
Την επόμενη φορά που ο μικρός θα απομακρυνθεί, η μαμά μπορεί από μία απόσταση ασφαλείας να παραμείνει στη θέση της και απλώς να παρακολουθεί. Όταν φύγει από το οπτικό πεδίο του μικρού της θα δει ότι το παιδί θα κοντοσταθεί αιφνιδιασμένο που η μαμά δεν είναι ακριβώς από πίσω του. Το παιδί θα αρχίσει να την αναζητά. Αν η μαμά παραμείνει εκτός πεδίου για λίγη ώρα θα δει ότι ο μικρός θα αρχίσει να ανησυχεί πραγματικά. Από την ηλικία των 3 ετών και πάνω, το παιδί ξέρει πού άφησε τη μαμά και θα γυρίσει στο σημείο να την αναζητήσει.
Όταν ο μικρός γυρίσει στο σημείο που άφησε τη μαμά και δε τη βρει, είναι πιθανό να ξεσπάσει σε κλάματα. Τότε μπορεί η μαμά να εμφανιστεί ξανά ανέμελα συνεχίζοντας τη δουλειά της σαν να μην τρέχει τίποτα. Όταν το παιδί εκφράσει την ανησυχία του που παραλίγο να χάσει τη μαμά, η μαμά μπορεί απλώς να του πει ‘Λυπάμαι που χαθήκαμε γλυκέ μου’ και να το αφήσει εκεί, χωρίς να πει πολλά πολλά.
Την επόμενη φορά, ο μικρός θα σιγουρευτεί ότι ξέρει ανά πάσα στιγμή πού είναι η μαμά όταν βγαίνουν έξω.
Αν το παιδάκι σας έχει συνηθίσει να απομακρύνεται, θα χρειαστεί να κινηθείτε με προσοχή την πρώτη φορά και, χωρίς να το χάσετε από τα μάτια σας, να ακολουθήσετε την παραπάνω εκπαιδευτική τακτική. Συνήθως μετά την πρώτη φορά, το παιδί συμμορφώνεται, αλλά μπορεί και να ξεχαστεί και να απομακρυνθεί πάλι. Μετά από 2 – 3 φορές που θα σάς χάσει από τα μάτια του, θα φροντίσει να ξέρει πού βρίσκεστε ανά πάσα στιγμή.
Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που τα πολλά λόγια είναι περιττά. Δεν χρειάζεται κήρυγμα ή απειλές για να πείσουμε το παιδί να μένει κοντά μας. Εξάλλου αυτά μπορεί να τα έχουμε δοκιμάσει και να έχουμε δει ότι δεν λειτουργούν. Με το να ‘χανόμαστε’ για λίγα λεπτά από το οπτικό πεδίο του παιδιού, το βοηθάμε να καταλάβει άμεσα τις ανάγκες της κατάστασης: οι γονείς και τα παιδιά πρέπει να μένουν μαζί όταν είναι έξω γιατί οι συνέπειες του να χάσουν ο ένας τον άλλο είναι ιδιαίτερα σοβαρές.