Οι βαθύτεροι λόγοι που θυμώνουμε στα παιδιά μας

Πρέπει να καταλάβουμε ότι σε κανέναν δεν αξίζει να του φωνάζουν,πόσο μάλλον σ’ένα παιδί. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για το θυμό μας , μόνο εμείς οι ίδιοι. 

Φυσικά και το παιδί χρειάζεται όρια αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος που θα τα θέσουμε και θα τα επικοινωνήσουμε,Όταν βάζουμε όρια με θυμό δεν τηρούνται ποτέ γιατί το παιδί βρίσκεται σε αμυντική θέση και τα κένρα μάθησης έχουν κλείσει. Επίσης. Βάζοντας όρια με θυμό δεν είναι όρια αγάπης  αλλά φόβου γιατί είναι η στιγμή που βλέπεις το παιδί σου σαν εχθρό. Ο θυμός και η τιμωρία δεν βασίζονται στην αγάπη γιατί την ώρα που είσαι θυμωμένος, το παιδί δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψει ότι το αγαπάς. 

Το να επιτίθεσαι σε κάποιον δεν είναι ποτέ υγιές. Αυτό που είναι υγιές είναι να έχεις την ικανότητα να κάνεις μια παύση, να ηρεμήσεις, να συνειδητοποιήσεις ποιος είναι ο λόγος που αισθάνεσαι έτσι και στη συνέχεια ν ’αντιδράσεις ήρεμα και να εκφράσεις αυτό που σε ενοχλεί. Με αυτό τον τρόπο, δεν αντιδράς εν βρασμώ ψυχής και δίνεις το σωστό παράδειγμα στο παιδί σου ν’  αντιδρά όταν βρίσκεται σε στιγμή κρίσης. 

Φυσικά αλλά η εκδίκηση και η κριτική δεν είναι τα μαθήματα που θα ήθελες να του δώσεις. Εν αντιθέσει με την αυτορρύθμιση που είναι από τα σημαντικότερα μαθήματα που θα πρέπει να του διδάξεις. Επίσης, με αυτό τον τρόπο δίνεις στο παιδί να καταλάβει ότι όλα τα συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα και υπάρχει τρόπος να επεξεργάζονται χωρίς να καταχωνιάζονται. 

Αυτό μπορεί να γίνει ανάλογα με το τι κάνει ο γονιός με το θυμό του. Αν εκρήγνυται, για το παιδί είναι κάτι  τρομακτικό, αν αυτορυθμίζεται είναι κάτι σπουδαίο, φυσιολογικό, δημιουργικό κα ευπρόσδεκτο. 

Πολύ σωστά.Πρέπει ναι αισθανόμαστε άνετα με τα συναισθήματα μας και να τα βιώνουμε όλα. Όπως είναι ευπρόσδεκτο το γέλιο από τα χείλη μας, άλλο τόσο είναι και τα δάκρυα από τα μάτια μας. Αν κάτσουμε και κλάψουμε μπροστά στο παιδί μας και στη συνέχεια του εξηγήσουμε το λόγο και το βιώσουμε μαζί είναι ένα σπουδαίο μάθημα για να καταλάβει το παιδί τη σημασία των συναισθημάτων και το πόσο σημαντικό είναι να μην τα αποθηκεύουμε ανεπέξεργαστα στο ασύνείδητο μας. Εννοείται, ότι πάντα πρέπει να τα ζούμε με αυτορρύθμιση και με τον σωστό έλεγχο. Αν πχ, έχουμε ανάγκη να κλαίμε κάθε μέρα αυτό είναι ενα καμπανάκι να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας 

   “Είμαι πολύ αγχωμένη να είμαστε στην ώρα μας στο ραντεβού, οπότε μπορούμε να κάνουμε  όλοι από κάτι για να φύγουμε το επόμενο τέταρτο από το σπίτι;” 

“Είμαι πολύ στεναχωρημένη που η καλύτερη μου φίλη μετακομίζει στο εξωτερικό και δεν θα βρισκόμαστε τόσο συχνά.” 

“Αναστατώθηκα πολύ με το χθεσινό σεισμό.” 

“Λατρεύω να πηγαίνουμε βόλτες στη θάλασσα.” 

Μπορείς να είσαι απόλυτα αυθεντικός με κάποιον χωρίς να του επιτίθεσαι. Ο θυμός που αισθανόμαστε δεν είναι αυθεντικό σύμπτωμα. Πάντα κάτι κρύβει από πίσω,πένθος,απογοήτευση, φόβο κλπ.  Όταν πχ, το παιδιί μας χοροπηδάει στον καναπέ και το κρεβάτι ο θυμός που αισθανόμαστ είναι ουσοαστικά ο φόβος μας να μην πέσει. Το να του επιτεθούμε ή να του εκφράσουμε τον πραγματικό μας φόβο  ότι θα πέσει και θα χτυπήσει, θα πονάει και θα τρέχουμε στα νοσοκομεία έιναι καταστροφικό.Οπότε ο καλύτερος τρόπος είναι να ηρεμήσουμε πρώτα και στη συνέχεια να βάλουμε το όριο μας με ενσυναίσθηση. “Καρδούλα μου είνια πολύ διασκεδταστικό να χοροπηδάς πάνω στον καναπέ κια στο κρεβάτι, ε;Ανησυχώ λίγο μήπως πέσεις και χτυπήσεις. Τι θα έλεγες να χοροπηδάμε μόνο στα μαξιλάρια που θα στρώσουμε στο χαλί;”

Φυσικά. Όταν πρόκειται για τη σωματική  ακεραιότητα του παιδιού   τα πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Απλά, σε δεύτερο χρόνο που το παιδί είναι ήρεμο καλό είναι να εξηγήσουμε με όμορφο τρόπο τι μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια πράξη. Σε αυτό το παράδειγμα δεν μιλάμε ακριβώς για θυμό αλλά για τρόμο, ότι το παιδί θα πάθει κάτι.