Όταν το παιδί μας.. δεν τρώει

Πολλοί γονείς έχουμε μία εμμονή με το θέμα του φαγητού, σαν να τρέμουμε ότι αν το παιδί παραλείψει ένα γεύμα θα πάθει κάτι σοβαρό. Η εικόνα της μαμάς που κυνηγάει το παιδί με το κουτάλι – ενώ το παιδί ασχολείται με κάτι άλλο, π χ. στην παιδική χαρά – είναι μία συνήθης εικόνα που δεν μάς εντυπωσιάζει όταν την αντικρίζουμε. Πολλά παιδιά αρνούνται να φάνε χωρίς να ψυχαγωγούνται με κάποιον τρόπο την ώρα που τρώνε. Πολλά ευτράπελα σκαρφιζόμαστε εμείς οι γονείς για να καταφέρουμε το αυτονόητο, πολύ απλά, να παρέχουμε τροφή στα παιδιά μας. Πότε έγινε τόσο δύσκολη μία τόσο φυσική και απολαυστική συνήθεια; Αυτή του φαγητού;

Οι τελευταίες έρευνες γύρω από την πίεση που ασκούμε στα παιδιά μας να φάνε σε μικρές ηλικίες δείχνουν ότι οι επιπτώσεις στη ζωή τους μετά από χρόνια είναι αρκετά σοβαρές. Εκτός του ότι το παιδί μπορεί να οδηγηθεί στο να έχει μία κακή σχέση με το φαγητό, η πρακτική μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις ακόμα και στη σχέση μας με τα παιδιά μας, όχι μόνο στο παρόν αλλά και σε βάθος χρόνου [Julie C.Lumeng, Picky eating, pressuring feeding, and growth in toddlers – April 2018].

Αισίως, υπάρχει μία πολύ απλή λύση που μπορεί μέσα σε διάστημα ημερών να λύσει το πρόβλημα για κάθε γονιό που έχει παράπονα με την πρόσληψη φαγητού των παιδιών του. Γιατί υπάρχει μία φυσική συνέπεια που κανείς δεν μπορεί να την ξεπεράσει, ούτε καν τα τετραπέρατα παιδιά μας: αν δεν φας, θα πεινάσεις.

Αυτό που πρέπει λοιπόν να κάνουμε, αντί να προσπαθούμε να επινοήσουμε χίλιους τρόπους για να κάνουμε αυτή τη μπουκιά να κατέβει, είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να πεινάσουν. Ένα παιδί που πεινάει είναι έτοιμο να φάει σχεδόν οτιδήποτε για να ικανοποιήσει την πείνα του, κάτι που φαίνεται άμεσα στα παιδάκια που τρώνε στο σχολείο. Μετά από ένα πρωινό γεμάτο ευχάριστες δραστηριότητες, την ώρα του φαγητού τα παιδιά του σχολείου δεν τρώνε το φαγητό που υπάρχει μόνο και μόνο επειδή το τρώνε και τα άλλα παιδάκια, αλλά επειδή πεινάνε.

Γιατί δεν καταφέρνουμε να κάνουμε τα παιδιά μας να πεινάσουν στο σπίτι; Γιατί συνήθως έχουμε χίλια δυο άλλα πράγματα που μπορούν να τσιμπήσουν αντί για φαγητό και να ικανοποιήσουν έτσι την πείνα τους. Έτσι, πολλά παιδιά μεγαλώνουν τσιμπώντας κρακεράκια, τυράκι, γιαουρτάκι, τοστ, τσιπς, αλλά ακόμα και γλυκά, σοκολάτες, ζαχαρωτά, παγωτά, κτλ. Επίσης, επειδή το τσίμπημα δεν γεμίζει απαραίτητα το στομάχι, καταλήγουν να τσιμπούν ασταμάτητα, χωρίς να δίνουν μία ευκαιρία στο στομάχι τους να ξεκουραστεί.

Αυτό επιδρά στο βάρος τους, στη διάθεσή τους, στην ίδια τους την ομαλή ανάπτυξη, ακόμα και στην υγεία των δοντιών. Γι’αυτό, προσπαθήστε να ορίσετε κάποιους κανόνες για τη δική σας οικογένεια γύρω από το θέμα του φαγητού που να σας εξυπηρετούν και αφήστε τα παιδιά να προσαρμοστούν σιγά σιγά σε αυτή. Χωρίς καμία πίεση και άγχος.

Τα κυρίως γεύματα καλό είναι να ορίζονται σε σταθερές ώρες και αν θέλετε να προβλέψετε για ένα σνακ, ακόμα και αυτό θα πρέπει να έχει τον χρόνο του, σε μία λογική ποσότητα και σε στιγμή που να μην κόβει την όρεξη για το κυρίως γεύμα. Ακόμα και η σοκολάτα και τα μπισκότα έχουν τον χώρο τους στο διαιτολόγιο του παιδιού, που μπορούν να προσφερθούν μετά το γεύμα σαν επιδόρπιο ή ενδιάμεσα από τα γεύματα. Όχι όμως να παίρνουν τη θέση του κυρίως γεύματος.

Αν δυσκολεύεστε να ελέγξετε την κατανάλωση των παιδιών σας σε επεξεργασμένα και ανθυγιεινά τρόφιμα, θα δείτε ότι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, αντί να πρέπει να τα αρνείστε στο παιδί σας, κάθε μία από τις 25 φορές τη μέρα που σάς ζητάει να τσιμπήσει κάτι αυτού του τύπου, αυτό απλώς να μην υπάρχει στο σπίτι. Άρα, περιορίστε όσο μπορείτε τις προμήθειές σας από το σούπερ μάρκετ σε τέτοια τρόφιμα και βοηθήστε όλη την οικογένεια – ακόμα και εσάς! – να βελτιώσει σημαντικά τη διατροφή της.