13 Αυγούστου 2024
Εκρήξεις θυμού (tantrums)
Ανάγνωση σε 2′
Μια πολύ δύσκολη και άβολη στιγμή που βιώνει ο κάθε γονιός είναι την ώρα που το παιδί του έχει μια έκρηξη θυμού, είτε αυτή είναι στο σπίτι ή σε εξωτερικό χώρο, είτε είναι το πρωί πριν το σχολείο ή κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Είναι σύνηθες και συχνότερο να συμβαίνει σε παιδιά μικρότερης ηλικίας μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής του, κλιμακώνει αρκετά στα 2-3 και σιγά σιγά καταλαγιάζει μετά τα 4. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, παιδιά που σε αυτή την ηλικία δεν έχουν τόσο έντονα ξεσπάσματα και παιδιά που συνεχίζουν αυτή τη συμπεριφορά και σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία, ίσως γιατί δεν έχουν μάθει να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, ίσως δε τους το έχουμε μάθει κι εμείς.
Ο προμετωπιαίος λοβός που είναι υπεύθυνος για την ρύθμιση των αντιδράσεων και των συναισθημάτων μας δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα με αποτέλεσμα ο θυμός να εκφράζεται αφιλτράριστα και έντονα.
Οι εκρήξεις θυμού ή tantrums συνήθως είναι αρκετά έντονα και ολιγόλεπτα και με την κατάλληλη αντιμετώπιση αποκλιμακώνονται γρήγορα. Υπάρχουν όμως και τα meltdowns ή συναισθηματικές καταρρεύσεις που είναι πολύ πιο έντονες, διαρκούν περισσότερο και πολλές φορές το παιδί, από την τόση ένταση, μπορεί ακόμα και να το πάρει ο ύπνος. Επίσης, συμβαίνει πολλές φορές, όταν το παιδί έρθει αντιμέτωπο με πολλά ερεθίσματα. Τα tantrums ενδέχεται να κρύβουν μια ανάγκη από πίσω, πείνα, δίψα, κούραση, ένα κρύωμα.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Πολύ σημαντικό για να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια συνθήκη είναι να παραμείνουμε εμείς ψύχραιμοι. Έτσι, το παιδί θα έχει ένα σωστό πρότυπο να μιμηθεί για να μάθει την αυτορρύθμιση. Αν βρισκόμαστε σε εξωτερικό χώρο, προσπαθούμε να αγνοήσουμε τους γύρω μας , και εστιάζουμε στο παιδί μας. Δεν υπάρχει λόγος να μας απασχολεί αν μας κοιτούν ή αν μας συμβουλεύουν. Γινόμαστε, λοιπό, οι παρατηρητές του παιδιού μας και προσπαθούμε να δούμε τι συμβαίνει. Του μιλάμε πάντα με ήπια φωνή και το ακουμπάμε μόνο αν εκείνο θέλει. Δεν το αφήνουμε μόνο του, ακόμα κι αν εκείνο μας το ζητάει. Είναι σημαντικό να είμαστε δίπλα του για να μην μένει μόνο του με το θυμό του. Μόνο, αν είναι ένα παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία, ίσως έχει νόημα να μείνει λίγο μόνο του να ηρεμήσει , αλλά μετά πάντα θα επαναφέρουμε τη συζήτηση για να καταλάβουμε και επεξεργαστούμε το θυμό του παιδιού. Και φυσικά, το κλειδί μας είναι η ενσυναίσθηση! Καταλαβαίνουμε και συμπονούμε το παιδί μας, ακόμα κι αν αυτό που το ζορίζει στα αυτιά μας ηχεί γελοίο. Μόνο έτσι μπορούμε να διαχειριστούμε τις δύσκολες καταστάσεις και να εξασφαλίσουμε τη σχέση μας με το παιδί.
Το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα έμεινε για το τέλος. ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ! Το παιδί θα μεγαλώσει και θα διαχειρίζεται μόνο του όλες αυτές τις καταστάσεις που το ζορίζουν.