5 εύκολα βήματα για να ανταποκριθούμε στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού μας

Όλοι ξεκινάμε τις ζωές μας με ανώριμους εγκεφάλους. Για παράδειγμα, δεν έχουμε την ίδια αντίληψη του χρόνου όπως οι ενήλικες μέχρι να φτάσουμε στην ηλικία των επτά ετών. Επιπλέον, ακόμη και στα εφηβικά χρόνια μας, είναι δύσκολο για εμάς να χρησιμοποιήσουμε αφηρημένη σκέψη και να προβλέψουμε τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεών μας. Πράγματι, ο προμετωπιαίος λοβός μας, το μέρος του εγκεφάλου μας που είναι υπεύθυνο για τις προαναφερθείσες λειτουργίες, ωριμάζει γύρω στην ηλικία των είκοσι πέντε ετών.

Για αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να εκμεταλλευτούμε το πλεονέκτημά μας ως υποδείγματα συμπεριφοράς για τα παιδιά μας, ώστε να τα καθοδηγήσουμε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αλλαγής και ανάπτυξης.

Τα παιδιά μας τείνουν να μιμούνται τη συμπεριφορά μας, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας. Επομένως, είναι κρίσιμο να οδηγούμε με το παράδειγμα και να δείχνουμε σε αυτά κατάλληλους τρόπους αντίδρασης στα συναισθήματά τους. Ωστόσο, είναι εξίσου σημαντικό να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον για αυτά, όπου μπορούν να βιώσουν από πρώτο χέρι πώς εκφράζονται και πώς αντιμετωπίζονται τα συναισθήματα. Η έμφαση δεν πρέπει να είναι μόνο στο να τα διδάξουμε, αλλά στο να παρέχουμε έναν ασφαλές χώρο για να μάθουν και να αναπτύχθούν συναισθηματικά.

Ο John Gottman, που θέσπισε τον όρο, είπε ότι ένας γονέας που θεωρεί τον εαυτό του ως γονέα συναισθηματικής προσέγγισης κάνει τα εξής:

1. Αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα του παιδιού
2. Τα θεωρεί ως μια ευκαιρία να συνδεθεί με το παιδί μέσω της διδασκαλίας ή της εγγύτητας του μαζί του
3. Περιγράφει το συναίσθημα του παιδιού στο παιδί. Ενδεχομένως να ετικετάρει τα συναισθήματα του παιδιού ή απλά να επαναλαμβάνει λεκτικά την εμπειρία του παιδιού σε αυτό
4. Συμπονεί και επικυρώνει τα συναισθήματα του παιδιού
5. Υποστηρίζει το παιδί του να βρει τη λύση στο πρόβλημα.

Επιπλέον, ο Gottman προχώρησε στην περιγραφή τεσσάρων διαφορετικών προτύπων αντίδρασης των γονιών στα συναισθήματα ενός παιδιού.

Αυτό το πρότυπο αντίδρασης ορίζεται από την πεποίθηση ότι η εκδήλωση αρνητικών συναισθημάτων είναι ένδειξη αδυναμίας και λόγος για ντροπή. Αυτοί οι γονείς συχνά προσπαθούν να σταματήσουν την έκφραση αρνητικών συναισθημάτων με τακτικές τιμωρίας, ντροπής, επικρίσεων, ενοχοποίησης και/ή απομόνωσης του παιδιού και κατακρίνοντας τα συναισθήματά τους. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με αυτά τα πρότυπα αντίδρασης συχνά καταστέλλουν τα συναισθήματά τους και έχουν δυσκολία στην αναγνώριση, έκφραση και ρύθμισή τους ως ενήλικες.

Οι γονείς που χρησιμοποιούν αυτό το πρότυπο αντίδρασης είναι αυτοί που μπορεί να νιώθουν δυσαρεστημένοι με τα δικά τους και τα συναισθήματα των παιδιών τους. Ενδεχομένως, μπορεί να μην είναι εμφανές σε όλα τα αρνητικά συναισθήματα, αλλά σε ορισμένα, για παράδειγμα, ο γονέας να ανταποκρίνεται κατάλληλα στα συναισθήματα της θλίψης, αλλά όχι στα συναισθήματα του θυμού. Συνήθως, οι γονείς σε αυτό το σενάριο απλώς θέλουν τα αρνητικά συναισθήματα να “φύγουν”. Αν και οι προθέσεις του γονέα είναι καλές, αφήνει το παιδί μη ακουσμένο, μη κατανοημένο και μπερδεμένο. Ορισμένοι τρόποι με τους οποίους μπορεί να εκδηλωθεί το απορριπτικό πρότυπο αντίδρασης είναι με το να ρωτήσει το παιδί γενικές ερωτήσεις για το θέμα, να προσπαθήσει να μειώσει τη σημασία της κατάστασης ή να αποσπάσει το παιδί από αυτή, να δίνει διδάγματα στο παιδί, να αγνοεί το παιδί ή να λύνει την κατάσταση μόνος του.

Σε αυτό το πρότυπο αντίδρασης, ο γονέας αποδέχεται τα συναισθήματα του παιδιού. Ωστόσο, ενδέχεται να τα θεωρήσει ως μια αναπόφευκτη κακή εμπειρία και ενδέχεται να προσπαθήσει να τα φιλοσοφήσει, να τα τα αποδεχτεί απολύτως ως αναγκαίο κακό ή ακόμη και να αγνοήσει το παιδί ενώ τα βιώνει. Αυτό θα διδάξει στο παιδί ότι είναι μόνο σε αυτή τη διαδικασία επεξεργασίας συναισθημάτων και ότι δεν υπάρχει λόγος στο να ανατρέχει στον γονέα για βοήθεια.

Αυτοί οι γονείς είναι άνετοι με τα δικά τους συναισθήματα και δεν θεωρούν τα αρνητικά συναισθήματα του παιδιού τους ως απειλή. Μπορούν να παρατηρούν, να ακούν, να επιβεβαιώνουν και να συμπονούν με το παιδί, ενώ ταυτόχρονα είναι σε θέση να τους διδάξουν πώς να αυτοκαθησυχάζονται, να τους μάθουν δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και, αν είναι απαραίτητο, να θέσουν υγιεί όρια στην ανεπιθύμητη συμπεριφορά.

Ως γονείς, είναι κρίσιμο για εμάς να παρατηρήσουμε πώς αντιδρούμε στην έκφραση συναισθημάτων του παιδιού μας. Επιπλέον, είναι εξίσου σημαντικό για εμάς να εξετάσουμε τις δικές μας συναισθηματικές αντιδράσεις και να βελτιώσουμε τις δεξιότητές μας στην αυτορρύθμιση. Τα παιδιά μας μας παρατηρούν για να μάθουν πώς να ρυθμίσουν τα δικά τους συναισθήματα, επομένως, είναι ευθύνη μας να τα καθοδηγήσουμε μέσω αυτής της διαδικασίας.